AIREDALE TERRIER

UŻYTKOWOŚĆ

Przodkami airedale terriera były psy myśliwskie – nie dziwić się więc należy, że i on sam może być doskonałym wielostronnym psem myśliwskim, lubiącym każdy teren. Może aportować ostrzałki, tropić i płoszyć, a nawet wystawiać. Jako dzikarz zanadto ufa swojej sile i nie zawsze osacza, czasami wręcz atakuje. Będąc psem dużym, a więc siłą rzeczy nie tak zwrotnym jak jagdterrier lub foksterier, narażony jest w większym stopniu na szable odyńca czy kły lochy. Niewielu myśliwych poluje obecnie z airedale terrierem ale ci, którzy to czynią, chwalą go sobie.

Współczesny airedale jest psem wystawowym, ale zalicza się do wszechstronnie użytkowych. Jego talenty pozwalają mu być psem obrończym, przewodnikiem ociemniałych, psem meldunkowym w armii. W obu wojnach światowych służył w armiach angielskiej, amerykańskiej i kanadyjskiej.                                            

SZATA I UMASZCZENIE

Airedale terrier jest psem szorstkowłosym o wyraźnym zróżnicowaniu włosa na twardą okrywę i bardziej miękki podszerstek. Jego szata wymaga odpowiedniej pielęgnacji (trimming) poprzedzonej skubaniem (stripping).

Airedale terrier jest psem dwukolorowym: czarno-czerwonym lub szaro-płowym. Sama głębia tonacji obu kolorów nie jest tak ważna jak ich wzajemne rozmieszczenie, które w nomenklaturze umaszczeń określa się jako czaprakowe (nie czarne-podpalane!). Chodzi o jak najmniejszy czaprak, czyli ciemne siodło pokrywające jedynie grzbiet i boki szyi i tułowia. Czerń na głowie i kończynach jest wysoce niepożądana.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Airedale terier jest nie tylko luksusowym psem, którym można popisać się na wystawie. Jest także uroczym zwierzęciem domowym. Wielka miłośniczka tej rasy, Angielka, pani Irene Hayes tak oto pisze o "królu terierów": "Wielu ludzi uważa, że psy tej rasy są za duże, aby trzymać je w mieszkaniu. Ja się z tym poglądem nie zgadzam. Airedale sprawia znacznie mniej kłopotu, niż przedstawiciele niejednej z małych ras (…). Jeśli ma swoje miejsce – pozostanie na nim. Jeśli przypadkowo znajdzie się na twojej drodze – będzie miał do ciebie takie zaufanie, że pozwoli ci przejść nad sobą nie przeszkadzając ci w tym i nie wykonując żadnego ruchu".

W terenie zmienia się nie do poznania. Pełen temperamentu, reaguje błyskawicznie na każdy bodziec. Zdarza się, że pochłonięty np. tropieniem lub zabawą zapomina na chwilę nawet o swoim panu. Jest na ogół przyjaźnie usposobiony do innych psów, jednak zaczepiony potrafi doskonale walczyć będąc silnym, szybkim i zwrotnym jak na psa tej miary. 

 

BUDOWA

Airedale terrier to pies długogłowy. Wielką sztuką w hodowli było uzyskanie tak długiej i wąskiej głowy, a jednocześnie tak solidnego kośćca. Airedale winien mieć grube, proste nogi, wspaniały korpus, głęboką klatkę piersiową i krótkie lędźwie.

Winien być psem kwadratowym, ale o płynnej górnej linii szyi i tułowia (sylwetka jego nie może być rysowana samymi liniami prostymi). Winien mieć długą szyję, ale krótki grzbiet. Winien być mocny, ale jednocześnie nie za szeroki. Jego ogon musi być długi i prosty lub lekko wygięty, pionowo noszony – ale najważniejsze jest wysokie osadzenie. Ideałem jest, gdy ogon jakby "stoi na plecach", a za nim da się jeszcze zarysować zad.

Wymagane jest doskonałe ukątowanie kończyn oraz ich doskonały ruch. Airedale terrier prowadzi w akcji równoległe kończyny wyrzucając je daleko ku przodowi. Jego kłus jest rytmiczny i płynny, a krok odpowiednio długi, choć – jako terier – jest typowym galopenem. Uszy airedale t. nie mogą być ciężkie, "ogarowate", ale rażą także uszy zbyt lekkie "foksterierowate". Są to małe trójkąty z wyraźną krawędzią załamania. Oczy są małe, ciemne i bystre.

WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE

psy: 58-62 cm

suki: 55-59 cm

dog argentyński

SZATA I UMASZCZENIE

Umaszczenie jest jednolite, całkowicie białe - jedna czarna lub ciemna plama wokół oka jest dopuszczalna, jeśli nie pokrywa więcej niż 10% powierzchni głowy. Włos jednolity, krótki, prosty i gładki w dotyku.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Dog argentyński to opanowany, silny pies, mało szczekający. Sprowokowany potrafi walczyć bezkompromisowo. Suki po wydaniu miotu na świat likwidują wszystkie inne szczeniaki, natomiast psy mają problemy z tolerowaniem innych osobników tej samej płci na swoim terytorium.

UŻYTKOWOŚĆ

Sprawdza się w polowaniach na dużą zwierzynę, a także jako pies stróżujący.

Chihuahua

WYGLĄD

Mały pies o krępej, zwartej i silnej budowie, format sylwetki zbliżony do kwadratu. Charakterystyczną cechą rasy jest jabłkowata głowa z nie zarośniętym ciemiączkiem. Uszy są duże. Ogon jest noszony sztywno i prosto. Oczy szeroko rozstawione i dolna szczęka lekko wysunięta do przodu.

 ZACHOWANIE I CHARAKTER

Odważne, inteligentne, nieco nerwowe; potrafią być uparte i wesołe. Przywiązują się do jednego właściciela, tolerancyjne wobec innych zwierząt w domu. Nie nadają się do pozostawienia bez nadzoru z małymi dziećmi. Zazwyczaj nie są szkolone, co jest błędem - jako chętny i pojętny uczeń chihuahua bardzo dobrze sprawdza się w szkoleniu, sprawiającym mu dużą przyjemność.

 ZDROWIE I PIELĘGNACJA

Pielęgnacja szaty długowłosego chihuahua wymaga regularnego czesania. Szczotkowanie odmiany krótkowłosej - okresowe czesanie gumową szczotką. Ważna jest profilaktyka okulistyczna (ma także znaczenie kosmetyczne - zakraplanie odpowiednich preparatów zapobiega powstawaniu "śladów łez") i dentystyczna (sprawdzanie właściwego wzrostu zębów u młodych psów, zapobieganie powstawaniu kamienia nazębnego). Wrażliwe na przeciągi, chłód i wilgoć (w czasie deszczy i mrozów stosuje się płaszczyk na boki i grzbiet).

Z powodu ich rozmiaru, nerwowego temperamentu i fizycznej kruchości wymagają dużej opieki zarówno ze strony właścicieli, jak i specjalistów weterynarii, zwłaszcza z zakresu położnictwa. Mają genetyczne skłonności do anomalii neurologicznych jak i anatomicznych (zwichnięcie rzepki), potrzeby ruchowe muszą zrealizować podczas częstych spacerów, do potrzeb fizjologicznych wystarcza kuweta.

 

AMSTAF

AMSTAF

WYGLĄD:
Amstafy to psy średnich rozmiarów, o wadze średnio około 20 kg i wysokości do 48 cm. Ich sierść jest krótka, przylegająca. Uszy amstafów są krótkie, stojące, lub załamane, mogą być cięte. Amstafy to psy mocne, silnie umięśnione, o szerokiej klatce piersiowej. 

ZACHOWANIE:
Pomimo swojego wyglądu, budzącego respekt w oczach niejednego przechodnia, amstafy nie są psami agresywnymi, o ile tylko pochodzą od rozsądnego hodowcy, zaś właściciel dba o prawidłowy rozwój psychiczny zwierzęcia. Amerykański Staffordshire Terrier, dzięki swoim wrodzonym cechom: wierności, inteligencji oraz odwadze, nadaje się, jako pies rodzinny oraz pies do towarzystwa. 

BOXER

BOXER:

WYGLĄD:
Grzbiet nosa tego psa jest skrócony, a stop jest wyraźnie zaznaczony. Psy tej rasy mają tzw. przodozgryz, czyli dolne siekacze wystają przed górne.  Ogon zazwyczaj wysoko osadzony, wcześniej najczęściej kopiowany teraz również pozostawiony w stanie naturalnym, ponieważ współcześnie kopiowanie (a także nakłanianie do kopiowania) jest w wielu krajach (w tym w Polsce) prawnie zabronione.

SZATA:  

Włos jest krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.

Umaszczenie żółte lub pręgowane oraz niepożądane w hodowli umaszczenie białe. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemno-rudo-brązowego lub czerwonożółte. maska jest czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia, nie mogą jednak zajmować więcej niż 1/3 powierzchni ciała. Osobniki ze zbyt dużą ilością bieli oraz boksery białe nie są dopuszczane do dalszej hodowli.

 ZACHOWANIE I CHARAKTER:

Pies żywiołowy, wesoły i skłonny do zabaw. Jest bardzo cierpliwy i delikatny w stosunku do dzieci. W Polsce ich charakter oceniany jest za pomocą testów psychologicznych przeprowadzanych przez ZKwP.Sprawdza się w szkoleniu, wymaga jednak odpowiedniej stymulacji i regularnych ćwiczeń. Jest psem rodzinnym, towarzyskim, źle znoszącym samotność.
Wzorzec opisuje jego charakter następująco:
„Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać na niego wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynie od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jest psem mało wymagającym a równocześnie bardzo czystym, jest ceniony zarówno jako pies rodzinny, obrończy, towarzyszący służbowy.

ZDROWIE I PIELĘGNACJA:

Boksery to psy aktywne, niezmordowane na spacerach, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Zdarzają się w tej rasie skłonności do dysplazji stawu biodrowego, zwyrodnienia kręgosłupa i niewydolności mięśnia sercowego. Długość życia u tej rasy to przeciętnie 10–11 lat.

U psów tej rasy istnieje ryzyko wystąpienia skrętu żołądka. Boksery są psami podatnymi na nowotwory, alergie, oraz zapalenia górnych dróg oddechowych. Są psami bardzo źle znoszącymi skrajne, bardzo wysokie i bardzo niskie temperatury, m.in. ze względu na budowę kufy.

 

 

BULDOG FRANCUSKI

BULDOG FRANCUSKI:

WYGLĄD:
Pies o małej, krępej i muskularnej sylwetce. Ma szeroką, kwadratową głowę o dużych, stojących uszach. Ogon krótki.

UMASZCZENIE I SIERŚĆ:
Płowa, pręgowana lub nie, ze średnią lub dużą ilością bieli. Wszystkie odcienie barwy płowej są dopuszczalne, od czerwonego do jasnobrązowego.  Włos krótki, gładki, przylegający i miękki.

ZACHOWANIE I CHARAKTER:Buldog francuski jest to pies łagodny i towarzyski. Nazwa buldog jest jedynie konsekwencją pochodzenia rasy od buldoga angielskiego, który początkowo był rosłym i dobrze zbudowanym psem, używanym do walk. Jest skłonny do alergii pokarmowych. Przywiązuje się silnie do właściciela, akceptuje łatwo inne zwierzęta w swoim otoczeniu

ZDROWIE:
 Ze względu na krótką kufę, wymaga specjalnej pielęgnacji okolic pyska. Buldog francuski ma skłonność do chorób skóry oraz oczu.

Yorki

YORKI:-()

Włosy i skóra.
Włosy są łatwe w roszczesywaniu i sie nie plataja ale trzeba je myc dosc czesto bo im się tłuszczom i wtedy zbierają kóż.

Wystawy
jak chcesz jeździć z nim albo z nią na wystawy to musisz cześć psa od porostu włosa

Zdrowie

Yorki maja problemy z zębami
Maja problemy z kośćmi bo są malutkie i jak za długo biegają ale tak łatwo się nie menczom.
i mogą dostać infekcje ucha jak maja długie włosy.

Charakter
Yorki mają charakter niezalerzny sa bardzo madrę i bardzo się przywiazuja do swoich właścicieli i ich bronia yorki to psy bardzo aktywne i wesole

Jedzenie
Yorki mogą wybrzydzać ale jak kupisz odpowiednia karme to powinno byc ok radzę Ci kupić ROYAL CAIN

Owczarek niemiecki.

OWCZAREK NIEMIECKI, WYGLĄD.


Owczarek niemiecki ma dwie odmiany:

-długowłosa,

-krótkowłosa.

Wzrost: 55-65 cm, waga 34-43 kg.

Owczarek niemiecki długowłosy bardziej mi się podoba od owczarka krótkowłosego, ale krótkowłosy nie potrzebuje tak dużo czesania i szczotkowania.

Mają tendencję niestety do chorób serca, schorzenia skórne i dysplazję stawów biodrowych oraz choroby oczu.
Są bardzo wytrwałe, dlatego trzeba zapewnić im bardzo dużo ruchu!

Codzienne szczotkowanie obydwóch odmian 15-25 min.
Jest bardzo wszechstronny.Musi być szkolony, przez dorosłą i silną osobę.

OWCZAREK PODHALAŃSKI

OWCZAREK PODHALAŃSKI, WYGLĄD

WYGLĄD:

GŁOWA:

Proporcjonalnej wielkości, sucha, trzymana średnio wysoko zarówno W ruchu, jak i gdy pies stoi.

Nos: Nozdrza czarne, średniej wielkości, szeroko otwarte.

Kufa mocna, stopniowo zwężająca się. Jej długość lekko przekracza lub

jest równa długości czaszki. Grzbiet nosa szeroki.

Wargi pożądane naprężone i przyległe. Krawędzie warg powinny być

ciemne.

Uzębienie: Szczęki mocne. Zęby mocne, osadzone regularnie. Zgryz

nożycowy. Zgryz cęgowy dopuszczalny.

Oczy średniej wielkości, wyraziste, osadzone lekko skośnie. Tęczówka

ciemnobrązowa. Krawędzie powiek ciemne.

Uszy osadzone na wysokości zewnętrznego kąta oka lub nieco wyżej,

średniej długości, raczej grube, trójkątne, dobrze owłosione.

Przednia krawędź ucha dotyka głowy. Małżowina ruchliwa.

SZYJA:

Średniej długości, muskularna, bez podgardla, z obfitą kryzą. Górna

linia szyi wzniesiona ponad linię grzbietu.

TUŁÓW:

Długi i masywny.

Kłąb wyraźnie zaznaczony, szeroki.

Grzbiet prosty, szeroki, o lędźwiach szerokich dobrze związanych.

Zad lekko spadzisty.

Klatka piersiowa głęboka, żebra skośne, nieco płaskie.

Brzuch nieznacznie podkasany.

OGON:

Niezbyt wysoko osadzony, noszony poniżej linii grzbietu, w podnieceniu pies unosi go ponad grzbiet, lecz go nie zakręca. Ogon opuszczony

w dół sięga stawu skokowego, na końcu może być lekko wygięty.

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Muskularne, o mocnej, nie za ciężkiej kości. Widziane z przodu proste.

Łopatki lekko skośne, przylegające.

Łapy: śródręcze nieznacznie wysunięte ku przodowi.

Palce zwarte w stosunkowo dużą, owalnego kształtu piąstkę, między

palcami owłosienie. Opuszki mocne, twarde ciemno pigmentowane.

Pazury mocne, tępe, pożądane ciemne.

KOŃCZYNY TYLNE:

Widziane z tyłu - pionowe. Nieco odstawione do tyłu,umiarkowanie kontowane.

Stopa: śródstopie ustawione pionowo.

Palce jak u nóg przednich.

OKRYWA WŁOSOWA:

Sierść: na głowie, kufie, na przedniej stronie nóg przednich i tylnych od

stawu skokowego w dół sierść krótka, gęsta. Na szyi, tułowiu

sierść długa, gęsta, prosta lub lekko falista, w dotyku twarda,

z obfitym podszyciem. Na szyi bogata kryza, na udach obfite,

długie owłosienie. Ogon obficie owłosiony, puszysty.3

Umaszczenie: Jednolicie białe. Kremowy nalot niepożądany(kremowa łaty nie dopuszczalne)

LABLADOR zachowanie charakter zdrowie i pielęgnacja.

ZACHOWANIE I CHARAKTER LABLADORA:

Lablador to pies żywiołowy, chętny do zabawy  z innymi psami oraz z ludźmi.Uwielbia zabawy w wodzie oraz aportowanie. Nie są groźne dla dorosłych, a przede wszystkim dla dzieci.

ZDROWIE I PIELĘGNACJA:

Lablador lubi długie, wyczerpujące spacery.
Niespełnienie tego warunku prowadzi do otyłości powodującej choroby stawów, a także nadpobudliwości oraz przyczynia się do wielu niepożądanych zachowań. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia bólu żołądka.

LABLADOR-WYGLĄD

LABLADOR, WYGLĄD

Jedna z ras psów, należąca do grupy aportujących psów, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.
WYGLĄD: 
  
OCZY: Średniej wielkości; o inteligentnym, łagodnym wyrazie; brązowe lub orzechowe. 

USZY: Niezbyt duże ani ciężkie, przylegające ściśle do głowy, osadzone dość daleko z tyłu.

ZGRYZ: Szczęka i zęby mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. górny rząd siekaczy przykrywa rząd dolny, stykając się z nim.

SZYJA: Gładka, mocna, osadzona w poprawnie 
 ustawionych łopatkach.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Łopatki długie, ustawione ukośnie. Kończyny przednie o mocnym kośćcu, od łokcia do podłoża proste, zarówno widziane z przodu, jak i z boku.

TUŁÓW: Klatka piersiowa szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Prosta górna linia. Szerokie, silne, mocne lędźwie.Umaszczenie: czarne, biszkoptowe (w odcieniach od jasnokremowego do ogniście rudego)czekoladowe/wątrobiane (występujące najrzadziej)
SIERŚĆ: Cecha charakterystyczna; krótka, gęsta, przylegająca, niefalista, twarda w dotyku. Nieprzepuszczający wilgoci podszerstek.
ŁAPY: Okrągłe, zwarte; dobrze wysklepione palce i poprawnie rozwinięte opuszki. Krótkie pazury nie wyrastają poza linię łapy.
OGON: Cecha charakterystyczna; bardzo gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, średniej długości, bez "pióra", pokryty krótkim, grubym, gęstym włosem.
KOŃCZYNY TYLNE: Zad dobrze wykształcony, nieopadający w kierunku ogona; dobrze kontowane stawy skokowe, krowia postawa w najwyższym stopniu niepożądana.
WRAŻENIE OGÓLNE: Mocnej budowy, zwarty, bardzo aktywny; szeroka czaszka, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione, lędźwie i kończyny tylne mocne i szerokie.